De kop zegt het al. We zijn op weg naar Banff via de Canadian Highway 93. Een schitterende weg door het Kootenay National Parc. Gisteren hebben we een app gedowload die ons de hele weg zou begeleiden. Hij startte automatisch toen we het park inreden en heeft ons de hele weg van informatie voorzien. Omdat we gisteren al tot Dog Lake waren gekomen dat stuk gereden zonder te stoppen voor de gebruikelijke foto stops. Daardoor hadden we op de rest van de route meer tijd. Onderweg zijn we een aantal malen gestopt om van de uitzichten te genieten. Het is werkelijk schitterend en we zullen gauw wat oproep krachten inhuren om de foto's te plaatsen. De volgende plaats waar gestopt werd was de Vermillion Crossing. Daar stroomt de Vermillion River en aan de rand daarvan met uitzicht op de bergen heerlijk gezeten.

Daarna doorgereden naar de Paint Pots. Pots zijn kommen waarin water zit. Wat de verf er mee te maken heeft wisten we toen nog niet. Wel wisten we dat er vanaf dat punt een aantal wandelingen starten oa naar Marble Canyon. In 2 uur ben je heen en terug. We hebben dat uit geprobeerd en het klopte. Langs de Vermillion River door een bos wat 15 jaar geleden in de brand gestaan heeft, De dode bomen stonden er nog maar het groen kwam al aardig op. Maar boompjes van 15 jaar zijn nog niet zo groot. Bij Marble Canyon heeft de River een diepe kloof uitgesleten. Een mooi gezicht en dat was de wandeling dubbel en dwars waard. We moesten alleen nog terug en dat duurde ook weer een uur.

Naderhand bleek dat je over de weg nog geen 10 minuten nodg had om die afstand te overbruggen. De horde Chinezen kwamen bij de Canyon net aan toen wij terug liepen en vertrokken net weer bij de Pots toen wij daar aankwamen. De pots op zich stelden niet veel voor. Het bleken een paar kleine poeltjes te zijn in rood gekleurde aarde. Vandaar de paint. Vanaf daar was het nog maar 38 km naar Banff en die gingen voorspoedig,

Bij Tunnel Mountain Trailer Court aangekomen bleek dat we er goed aangedaan hadden deze te reserveren. Al op de eerste borden langs de snelweg stond dat deze vol was, Bij de ingang stonden we in de file want kennelijk probeerden een aantal kampeerders het toch. Wij mochten echter bijna gelijk door rijden en staan nu een paar plaatsen voorbij de plek waar we 3 jaar geleden gestaan hebben.

Na het water en de stroom aangesloten te hebben, de stoelen naar buiten gehaald en heerlijk van de zon genoten.
Morgen zoeken we het hogerop. Met de lift naar boven. Dat wilden we 3 jaar geleden ook maar toen was de berg te hoog of de wolken te laag. Gezien het weer zou het nu wel moeten lukken.
De volgende editie zal vermelden of het gelukt is.

De volgende editie is eerder dan u denkt. Jullie lopen weer gelijk. Vanmorgen hebben we de wekker gezet omdat we voor 09.00 uur en aantal dingen wilden doen. Levensmiddelen en tanken. Beiden van levensbelang. Wat nog meer van belang was, we wilden voor 09.00 uur bij de Banff Gondola zijn. Dit om de grote drukte voor te zijn en zeker te zijn van een parkeerplaats. Banff is ernstig toeristisch en een volle camping betekend veel toeristen die allemaal een parkeerplaats zoeken. En wie het eerst komt, het eerst naar boven mag.

Bij het kopen van een ticket krijg je een tijd vermeld, rond welk tijdstip je naar boven kunt. Wij mochten rond 10.00 uur naar boven. We hoefden daar niet op te wachten want in de rij voor de gondola werd het vanzelf 10.00 uur. Het mooiste is echter dat de computer, aan de hand van de drukte bepaald, dat je om 11.20 uur weer naar beneden mag. Dat waren we dus niet van plan. Wel naar beneden maar niet om 11.20 uur. Gelukkig kan je boven die tijd aan laten passen. Dat hebben we ook gedaan. We hoefden nu pas om 14.00 uur naar beneden. Die tijd hebben we bijna volledig gebruikt. Het uitzicht is adembenemend, de tocht naar de top trouwens ook.
Vanaf de Gondola kun je een kilometer naar de top lopen. Als je een hoogte punt wilt bereiken moet je dat doen en dat hebben we dus ook gedaan.

We zaten op 2250 meter en hadden rondom zicht op de bergen. Ook nu spraken we weer Nederlanders die in Vancouver begonnen waren. Zij klaagden ook over het slechte weer en de kou. Vandaag was pas de eerste dag dat ze een korte broek aan hadden. Daarvoor kon ook maar dat was danwel bere koud. Wij hebben dus wat dat betreft niet te klagen gehad.

Dat u dit verhaal kunt lezen betekend dat we de Starbucks gevonden hebben Dat duurde even. Niet het vinden van de Starbucks, maar een parkeerplaats. Het centrum van Banff is overvol en zo ook de parkeerplaatsen. Is er al een leeg dan is die te klein voor de Camper. Maar geluk ,we hebben er een. Met nog meer geluk staat de Camper er nog als we terug komen.

Zo terug naar de Campground. Stoelen naar buiten, koelkast open en genieten maar. Marian aan de wijn en ik aan het bier, voor diegene die denkt dat Marian niks krijgt.

Wat u binnenkort krijgt is ons volgend verhaal.