We zijn vroeg, maar waren te laat

We schrijven maandagmorgen 25 juni 06.30 uur. We vertrekken vandaag naar Jasper, maar omdat we vroeg zijn willen we eerst nog Moraine Lake bezoeken. Om 07.00 uur vertrokken richting Moraine Lake voor het maken van wat foto's en ontbijten op de parkeerplaats. Geen van beide is het geworden.

De kruising was, in tegenstelling tot voorgaande dagen, niet afgesloten en we konden zo de weg op naar Moraine Lake. Deze is 14 km lang en al gauw kwamen ons een heleboel auto's en Campers tegemoet. Deze waren dus al bij het Lake geweest. Zo laat was het nog niet dus zij moeten daar erg vroeg geweest zijn. Kennelijk om de zonsopgang vast te leggen. Hoe dichter we bij de parkeerplaats kwamen destemeer auto's en campers ons tegemoet kwamen. Dat stemde ons gerust want zoveel die terug gingen en het feit dat het maandagmorgen is zal het wel niet druk zijn boven. Het tegendeel bleek waar. De camper parkeerplaats was overvol en een aantal campers stonden op de bus parkeerplaats. Dat kan voor even maar niet voor de hele dag als je van plan bent te gaan lopen.
Ons restte niets anders dan maar weer terug te gaan. Zoals kennelijk de campers die ons tegemoet kwamen ook al deden. Op de weg terug kwamen ons vele auto's en campers tegemoet, die mogelijk dachten dat wij de zonsopkomst hadden vastgelegd en nu verder gingen.

Een uur na vertrek zijn we op 500 meter van onze slaapplaats en staan op de parkeerplaats bij Lake Louise Village. De kruising was afgezet en de eerste shuttle bussen arriveren. Het visitor centre is 2 stappen verwijderd van onze plek en dat is ook de reden dat jullie 2 verhalen krijgen.

We gaan straks de Ice Field Parkway op waar we 3 jaar geleden met schitterend weer de mooiste foto's gemaakt hebben. Helaas, terwijl ik dit schrijf trekt de lucht dicht en begint het te regenen. Dat had onze weerman Peter Paulusmafski ons niet voorspeld. Maarja voorspellen blijft moeilijk. Zeker als het de toekomst betreft.

Wat ook moeilijk blijft is het plaatsen van foto's. We krijgen het niet voor elkaar foto's te uploaden. Het internet staat ons dat niet toe. We hopen in Jasper sneller internet te hebben waar het mogelijk wel lukt. Vooralsnog moeten jullie het met onze verhalen doen. Het begin van vandaag hebben jullie al. Hoe de rest van de dag verloopt volgt.

Oja, Marian loopt alweer aardig. Is nog wel stijf maar het buigen van de knie gaat steeds beter. Met haar polsgewricht is niets mis. Een nieuwe fles Barefoot moet gehaald worden.

Waarom ??

Vandaag is het zondag en bij uitstek de dag om je bezig te houden met de diepere gronden van het leven en alles daarom heen.

Waarom, is een vraag die de wereld al eeuwen bezig houdt. Zoals, waarom zijn wij hier op aarde? En evenzo belangrijk, waarom toeteren Canadese treinen? Op de eerste vraag blijf ik u het antwoord schuldig. Op de tweede vraag meen ik een antwoord te hebben. Waarom toeteren Canadese treinen? Gewoon omdat ze dat kunnen. Niet 1 keer meer meerdere keren.

Elke trein die bij de camping voorbij komt TOETERT. Jawel met hoofdletters. Het gaat met zo'n volume dat ze het zelfs in Canada kunnen horen. Op elk moment van de dag, alleen als er een trein voorbij komt. En dat zijn er wat. We zijn vandaag naar het oude station van Lake Louise gegaan om dat wetenschappelijk vast te kunnen stellen. Een antwoord op een dergelijke pragmatische vraag verdient een gedegen onderzoek. Tijdens ons onderzoek zijn er 4 treinen voorbij gekomen. De eerste was al bijna weg en de andere ging al weg, dus die tellen niet mee in de resultaten. De eerst volgende hebben we wetenschappelijk bekeken. U wilt natuurlijk weten hoelang deze trein was. In Canada kijkt men niet hoelang een trein is, maar hoelang een trein duurt. Gemiddeld is dat 5 minuten.

In Nederland bestaan treinen uit een locomotief en een aantal wagens. In Canada bestaan treinen uit meerdere locomotieven met een aantal wagens, gevolgd door weer een locomotief en een aantal wagens en soms, maar niet altijd, afgesloten door weer een locomotief. Een dergelijke combinatie duurt 5 minuten. Ze redden het in Canada dus niet om om de 10 minuten een trein te laten rijden. De eerste trein van ons onderzoek duurde 5.23. De tweede 4.56. Beide treinen hebben 5 keer getoeterd in onze aanwezigheid. Da's dus een heleboel lawaai. En waarom? Waarschijnlijk om te laten horen dat ze er aan komen. Dat is volledig onnodig, De trein maakt zelf al zoveel lawaai dat horen en zien je vergaat. Ze toeteren dus waarschijnlijk alleen omdat ze dat kunnen. Zo nu we dat vastgesteld hebben over naar de orde van de dag.

We hebben vannacht de treinen een groot aantal keren horen toeteren. Ze hebben ons niet wakker getoetert want dat waren we al. De caperiolen die Marian gisteren uit gehaald heeft hebben haar vannacht veel plezier bezorgd: een stijve rug en knie. Dat is ook de reden dat we vandaag de geplande wandeling naar Lake Agnes hebben moeten laten vallen. Sorry Agnes we komen later nog wel eens terug, Hoop niet dat je veel in huis gehaald hebt.

Omdat de parkeerplaats van Moraine Lake al vroeg volstond, vandaag weer vroeg op pad gegaan. Om 07.20 uur reden we weg en een kwartier later waren op de parkeerplaats bij Lake Louise. 3 jaar geleden op 10 september waren we een van de eersten om 08.20 uur. Nu moesten we goed zoeken naar een vrije plaats. Dat zou wat worden de rest van de dag. We zijn gauw naar het meer gelopen om bij het mooie zonlicht foto's te maken. Dat idee hadden er velen. De weg naar het meer leek de Kalverstraat wel. Ook hier alleen maar toeristen. We hebben bijna een uur volgemaakt met het maken van foto's en zijn toen terug gegaan naar de camper voor het ontbijt.Leuk om tijdens het eten te kijken naar die vertwijfelde gezichten die wanhopig op zoek zijn naar een vrije plaats. Als je het gisterenavond niet zo laat gemaakt had, had je nu wel een plaatsje.

Na het eten zijn we terug gegaan naar het meer. Gelukkig hadden wij de foto's al en konden we doorlopen. We zijn langs het meer gelopen. Dat is een vlakke weg en goed te doen. Dat vonden alle anderen ook minus degenen die alleen voor de foto kwamen. Die komen niet verder dan de eerste 10 meter. Aan het eind van het meer stromen diverse beekjes vanuit de bergen het meer in. We konden nu foto's de andere kant op maken en waarschijnlijk hebben we op duizenden foto's gestaan van zij die maar 10 meter ver gingen. We hebben rustig aan gedaan en toen bleek dat de weg toch wel wat steiler ging worden zijn we terug gelopen. Na afloop bleek dat we toch 7,3 km gelopen hadden.

Het was inmiddels al ver na enen dus eerst wat gegeten en toen terug naar Lake Louise het dorp. De parkeerplaats was al uren geleden vol en af en toe kon iemand erop. Tegen beter weten in reden ze toch naar boven om daar weer gelijk terug te kunnen. Een grote file. We hadden het idee op gevat om de camper in het dorp te parkeren en dan met de shuttle bus naar Moraine Lake te gaan. Daar hadden we gisteren niet alle foto's kunnen maken en dat wilden we nu gaan doen. Bleek dat er geen Free shuttle naar Moraine Lake ging. Wel naar Louise. Een taxi bedrijf had wel een shuttle daar heen maar not for free. Op zich geen probleem we konden om 15.00 uur mee maar pas om 19.00 uur terug om dat alle stoelen al bezet waren tot die tijd.

Hoewel we geen klok hebben maar wel de tijd ging ons dat toch te lang duren en zijn we, voor ons hierboven omschreven wetenschappenlijk onderzoek naar het oude station van Lake Louise gegaan. Daar was, alles nog het zelfde als 3 jaar geleden en wij dus snel klaar. We zitten nu in het zonnetje te genieten.

Morgen gaan we misschien eerst nog naar Moraine Lake en dan over de Ice Field Parkway. Deze hebben we 3 jaar geleden in 1 dag gereden naar Jasper Nu doen we er 2 dagen over. We overnachten halverwege en hebben zo meer tijd om alles te kunnen bekijken. 3 jaar geleden hebben we op de IFP de mooiste foto's gemaakt en nu willen we kijken of we dat op andere plekken ook kunnen.

U ziet en leest het vanzelf.

Op weg naar Lake Louise, het leek zo mooi

Leuk he zo'n woordspelletje. Da's ook het enige wat we de laatste dag hebben kunnen doen. Spelletjes spelen. Vanaf donderdagmiddag regen en we schrijven nu zaterdagmorgen 08.15. We zitten nu op een bijna volle parkeerplaats bij Moraine Lake. Hoe we daar terecht gekomen zijn.

Woensdag zijn we na een heerlijk ontbijt in een schitterende omgeving terug gereden naar Banff. Daar hebben we door de hoofdstraat gelopen en wat inkopen gedaan. Ik kan de beide heren geruststellen. We nemen hele mooie stenen voor jullie mee. Na een overleg met de buitenland redactie in de middag genoten van de zon.

Donderdag zijn we naar Lake Louise vertrokken. Dat is een korte rit, waardoor we tijd haddem om ook nog andere dingen te doen. We zijn eerst naar Vermilion Lake gereden. Dat zijn 3 Lake's aan de rand van Banff. We zijn daar 3 jaar geleden ook geweest maar toen was het bewolkt. Nu hadden we een schitterende lucht en die hebben we digitaal vastgelegd.

We zijn over de Bow Valley Parkway naar Lake Louise gereden Een mooi alternatief voor de snelweg die er vlak naast loopt. Helaas konden we maar tot de helft want de weg was bij Lake Louise afgesloten waardoor we alsnog de snelweg op moesten,
We zijn bij Castle Mountain gestopt om 2 redenen. Achterop de Camper staat een afbeelding van Castle Mountain en die wilden realtime op de foto zetten. Da's gelukt. Ook was er bij Castle Mountain een wandeling naar Silverton Falls. Daar zijn we naar toe gelopen en na ruim een uur en een waterval later, zijn we verder gereden.

Ongeveer 5 km voor Lake Louise stonden de borden dat de parkeerplaatsen in Lake Louise vol waren en dat er daar geparkeerd moest worden. Een pendel bus zou de rest verzorgen. Toen we langs de overflow reden zagen we dat die ook al overvol was. Dat zou wat worden in Lake Louise. Gelukkig hadden we gereserveerd want bij aankomst blek ook dat de camping complet was zoals op de borden stond. We hebben de Camper op de plek gezet en zijn lopend naar Lake Louise gegaan. Niet naar het Lake want dat ligt 4 km verderop en gezien de drukte is dat geen plek waar je nu wilt zijn.

Op de terugweg was de donkere lucht als maar toegenomen en net toen we de campground opliepen begon het te regenen. We moesten nog wel 10 min. lopen naar onze plek. We hebben het gered en waren niet doorweekt toen we aankwamen. Helaas heeft het vervolgens wel geregend tot de zaterdag ochtend met een droge periode van een paar uurtjes op vrijdagavond.

Het is erg druk in Lake Louise en wil je een parkeerplek hebben moet je er vroeg bij zijn . Die ervaring hadden we 3 jaar geleden al en daarom zijn we vanmorgen al vroeg vertrokken. Vanaf Lake Louise rijdt je in de richting het meer, waarna je op een kruising linksaf richting Moraine Lake gaat. Een weg van 14 km brengt vervolgens daar. Echter de kruising was al afgesoten door een verkeersregelaar en dat om 07.45 uur. We konden en mochten er wel in en 14 km later zagen we dat de parkeerplaats bij Moraine Lake al bijna volstond. Wij hadden de laatste camperplek. Logisch dat de weg al bijna afgesloten was.

Ik zit dit verhaal te schrijven op de parkeerplaats van Moraine Lake waar we ook ontbeten hebben.Er is geen limiet aan de parkeerplek dus hebben is houden. Helaas voor degene die er ook naar toe willen. We gaan zo kijken of we kunnen wandelen. De weg ligt er maar of de natuur het ons ook toestaat. Het kan natuurlijk altijd, maar om je nu z..knat te laten regenen gaat me ook tijdens de vakantie iets te ver.

Kennelijk is de weg nu echt dicht want de eerste pendelbus rijdt de parkeerplaats al op. Dat is de enige mogelijkheid nog om hier te komen. Je auto trachten te parkeren in Lake Louise en met de pendelbus verder. Of op de overflow 5 km buiten Lake Louise. Met de pendelbus naar het plaatsje zelf en dan met een andere pendelbus naar het Lake Louise of Moraine lake. Een leek trapt daarin een ervaren reiziger niet.

De regen is gestopt en wij zijn verder gegaan naar het Consolation Lake. Een wandeling van een uur enkele reis. Je hebt tijdens de wandeling mooi uitzicht op de hellingen van de bergen rond Lake Louise. De wandeling voerde door een bos en vlak bij he meer aangekomen bleek er nog sneeuw te liggen. Het smeltwater zorgde voor stroompjes en de wandelaars voor de modder.

Het was een schitterend gezicht de hellingen van de bergen rondom en het meer. Niet alleen bij Moraine Lake heb je morenen. Maar hier ook. Even wikipedia spelen. Morenen zijn stenen die door een gletcher voort of opzij geschoven worden. Hier lagen de morenen tussen het eind van het pad en de over van het meer. Wilde je dus meer zien moest over die rostblokken klimmen. Uw fotoredactrice heeft dat met gevaar voor eigen leven gedaan. Het resultaat leverde mooie foto's, een vieze broek, een pijnlijke knie en rib op. Ook bleek het fototoestel de geest te hebben gegeven.

Daarom voor de medische hulp en fotoapparatuur richting Banff vertrokken. Dat ligt maar 55 km hier vandaan en daar hebben we in een winkel hulpstukken voor polsen, enkels en knieën zien liggen. Maar er is ook een grote fotowinkel. Beiden hebben we bezocht. De knie ingepakt en een nieuw fototoestel. De schade is zo erg niet maar of die deuk in haar ego nog heelt?
De zon is inmiddels gaan schijnen en we hopen morgen weer samen mooie foto's te kunnen maken.

U leest en ziet dat van zelf.

Beroering in Banff

Wat er zich vandaag in Banff beroerd heeft. Ik ben de beroerdste niet en ga het u vertellen. Eigenlijk roerde iets zich, en daarna niets meer.

Maar voor ik dat ga vertellen,!o eerst even terug naar gisteren. Toen we onze verhalen bij de Starbucks op het net hadden gezet, hadden nog net even tijd om bij het Visitor Centre naar binnen te lopen. We wilden nog wat informatie halen en ook Bear Spray. We hadden al begrepen dat als je echt de natuur in gaat je niet zonder kunt.

In het visitor centre raakten we aan de praat met een medewerkster van Parcs Canada, die ons vroeg waar we vandaag kwamen. Om een lang verhaal kort te houden zij had ,met haar Nederlandse man, in de Agnietenstraat in Utrecht gewoond. In die kleine huisjes. Toen ze hoorde wat we wilden hebben gaf ze ons een uitleg hoe om te gaan met beren. Daarna pakte ze een lege houder met Bear Spray en moesten we oefenen.

You are a Cop kreeg ik te horen. Ik wist niet dat het zo duidelijk was. Toch iets opgestoken bij IBT. De bus met Bear Spray is wel iets groter dan onze pepper spray. Ik heb er maar een foto van gemaakt, want mee naar huis nemen mogen we de spray niet. We moeten hem achterlaten in Canada. Hij mag zelfs de grens niet over naar de US. Aai, nu valt de kwart dollar. Dat werd er dus bedoeld met persoonlijke beschermings middelen.

Dan nu het verhaal waar jullie eigenlijk met smart op zitten te wachten. Hadden we gisteren een hoogte punt, we dachten daar kan vandaag wel een diepte punt tegenaan. Wij zijn naar de Cave and Basin National Historc Site geweest. De plek waar voor Banff alles begon. Maar da's geschiedenis en laten we maar zo. Het is een grot, de Cave, waarin water stroom. Het Basin. Oordeel zelf op de foto.

Daarna wilden we de board walk gaan lopen. Met de nadruk op wilden. Het is een Historic Site en dat trekt altijd bezoekers. In Nederland doet men er veel aan om bezokers te trekken en te houden. Daar moest ik aan denken toen ik op de board walk een opgestopte speelgoed beer zag staan.Leuk voor de bezoekers dacht ik nog, maar hier gaat men daar toch serieuzer mee om. De nativs zijn niet zo naif als de bezoekers, Het was een echte beer en da's schrikken. NIet gelijk de spray gepakt maar het toestel zodat jullie kunnen mee genieten.

Toen gelijk naar de administration en daar verteld wat we gezien hadden. Daarbij vol trots de foto laten zien. Daarna bewoog zich een heleboel en vervolgens niets meer. Uit alle hoeken en gaten kwamen medewerkers van Parcs Canada bewapend met Bear Spray en paint ball geweren. Niemand mocht meer naar boven en wij zijn stilletjes de andere kant op geslopen. Het was toch echt de schuld van de beer dat ze niet verder mochten.

Wij zijn de andere kant opgelopen en hebben een wandeling langs de Bow River gemaakt. Bij terugkomst gauw de camper gepakt en weggereden. Naar de andere kant van Banff. We hebben daar de route naar Lake Minnewanka genomen. Die hebben we 3 jaar geleden ook gereden maar ook nu keken we onze ogen weer uit. Zie zelf maar.

Via Two Jack Lake naar Lake Minnewanka. There the twisting shoreline trail to Stewart Canyon. Met dank aan de brochure van Banff. Deze hebben we 3 jaar geleden niet gezien en gelopen. Waarom weten we niet maar gelukkig hebben we hem nu gelopen en hij was zeker de moeite waard. Oordeel zelf.

Vervolgens op de terugweg de Lower Bankhead Trail gelopen. Een route langs de restanten van een oude kolenmijn. Tot 1922 werden daar de kolen gedolven voor de Canadese Spoorwegen. Het delven stopte dat jaar en alles werd afgebroken. De funderingen van de gebouwen staan er nog. De woningen werden verplaatst naar Banff of Calgary en de fabrieks gebouwen afgebroken. Het geheel is nu een natuurpark waarin nog bergen met steenkool liggen. Voor wie het mee wil maken google maar eens op Bankhead Canada. Dat scheelt mij weer tikken.

We hebben een part time fotoredacteur bereid gevonden wat foto's van de afgelopen dagen te verzamelen en deze op het net te zetten. Kosten: 1 Coffee at Starbucks. Moesten we toch heen om het verhaal op het net te zetten.

We zitten nog 1 dag in Banff en gaan dan door naar Lake Louise. We zitten op de helft: Calgary, Waterton, Glacier, Radium Hot Springs en Banff. Volgen nu nog Lake Louise, de Icefield Parkway, Jasper, Edmonton en Calgary. 15 dagen voorbij en nog 15 te gaan. Of het ook even zoveel verhalen worden kan ik niet beloven. We hebben vakantie en niet altijd internet. In Lake Louise zal het moeilijk worden want ook daar zijn de bekende merken niet aanwezig.
Tot dan.

Op weg naar Banff

De kop zegt het al. We zijn op weg naar Banff via de Canadian Highway 93. Een schitterende weg door het Kootenay National Parc. Gisteren hebben we een app gedowload die ons de hele weg zou begeleiden. Hij startte automatisch toen we het park inreden en heeft ons de hele weg van informatie voorzien. Omdat we gisteren al tot Dog Lake waren gekomen dat stuk gereden zonder te stoppen voor de gebruikelijke foto stops. Daardoor hadden we op de rest van de route meer tijd. Onderweg zijn we een aantal malen gestopt om van de uitzichten te genieten. Het is werkelijk schitterend en we zullen gauw wat oproep krachten inhuren om de foto's te plaatsen. De volgende plaats waar gestopt werd was de Vermillion Crossing. Daar stroomt de Vermillion River en aan de rand daarvan met uitzicht op de bergen heerlijk gezeten.

Daarna doorgereden naar de Paint Pots. Pots zijn kommen waarin water zit. Wat de verf er mee te maken heeft wisten we toen nog niet. Wel wisten we dat er vanaf dat punt een aantal wandelingen starten oa naar Marble Canyon. In 2 uur ben je heen en terug. We hebben dat uit geprobeerd en het klopte. Langs de Vermillion River door een bos wat 15 jaar geleden in de brand gestaan heeft, De dode bomen stonden er nog maar het groen kwam al aardig op. Maar boompjes van 15 jaar zijn nog niet zo groot. Bij Marble Canyon heeft de River een diepe kloof uitgesleten. Een mooi gezicht en dat was de wandeling dubbel en dwars waard. We moesten alleen nog terug en dat duurde ook weer een uur.

Naderhand bleek dat je over de weg nog geen 10 minuten nodg had om die afstand te overbruggen. De horde Chinezen kwamen bij de Canyon net aan toen wij terug liepen en vertrokken net weer bij de Pots toen wij daar aankwamen. De pots op zich stelden niet veel voor. Het bleken een paar kleine poeltjes te zijn in rood gekleurde aarde. Vandaar de paint. Vanaf daar was het nog maar 38 km naar Banff en die gingen voorspoedig,

Bij Tunnel Mountain Trailer Court aangekomen bleek dat we er goed aangedaan hadden deze te reserveren. Al op de eerste borden langs de snelweg stond dat deze vol was, Bij de ingang stonden we in de file want kennelijk probeerden een aantal kampeerders het toch. Wij mochten echter bijna gelijk door rijden en staan nu een paar plaatsen voorbij de plek waar we 3 jaar geleden gestaan hebben.

Na het water en de stroom aangesloten te hebben, de stoelen naar buiten gehaald en heerlijk van de zon genoten.
Morgen zoeken we het hogerop. Met de lift naar boven. Dat wilden we 3 jaar geleden ook maar toen was de berg te hoog of de wolken te laag. Gezien het weer zou het nu wel moeten lukken.
De volgende editie zal vermelden of het gelukt is.

De volgende editie is eerder dan u denkt. Jullie lopen weer gelijk. Vanmorgen hebben we de wekker gezet omdat we voor 09.00 uur en aantal dingen wilden doen. Levensmiddelen en tanken. Beiden van levensbelang. Wat nog meer van belang was, we wilden voor 09.00 uur bij de Banff Gondola zijn. Dit om de grote drukte voor te zijn en zeker te zijn van een parkeerplaats. Banff is ernstig toeristisch en een volle camping betekend veel toeristen die allemaal een parkeerplaats zoeken. En wie het eerst komt, het eerst naar boven mag.

Bij het kopen van een ticket krijg je een tijd vermeld, rond welk tijdstip je naar boven kunt. Wij mochten rond 10.00 uur naar boven. We hoefden daar niet op te wachten want in de rij voor de gondola werd het vanzelf 10.00 uur. Het mooiste is echter dat de computer, aan de hand van de drukte bepaald, dat je om 11.20 uur weer naar beneden mag. Dat waren we dus niet van plan. Wel naar beneden maar niet om 11.20 uur. Gelukkig kan je boven die tijd aan laten passen. Dat hebben we ook gedaan. We hoefden nu pas om 14.00 uur naar beneden. Die tijd hebben we bijna volledig gebruikt. Het uitzicht is adembenemend, de tocht naar de top trouwens ook.
Vanaf de Gondola kun je een kilometer naar de top lopen. Als je een hoogte punt wilt bereiken moet je dat doen en dat hebben we dus ook gedaan.

We zaten op 2250 meter en hadden rondom zicht op de bergen. Ook nu spraken we weer Nederlanders die in Vancouver begonnen waren. Zij klaagden ook over het slechte weer en de kou. Vandaag was pas de eerste dag dat ze een korte broek aan hadden. Daarvoor kon ook maar dat was danwel bere koud. Wij hebben dus wat dat betreft niet te klagen gehad.

Dat u dit verhaal kunt lezen betekend dat we de Starbucks gevonden hebben Dat duurde even. Niet het vinden van de Starbucks, maar een parkeerplaats. Het centrum van Banff is overvol en zo ook de parkeerplaatsen. Is er al een leeg dan is die te klein voor de Camper. Maar geluk ,we hebben er een. Met nog meer geluk staat de Camper er nog als we terug komen.

Zo terug naar de Campground. Stoelen naar buiten, koelkast open en genieten maar. Marian aan de wijn en ik aan het bier, voor diegene die denkt dat Marian niks krijgt.

Wat u binnenkort krijgt is ons volgend verhaal.

Laatste avondmaal in RHS

We lopen achter. Correct gesproken jullie lopen achter, en wij 2 dagen voor. Dat hebben we de afgelopen dagen wel veel gedaan, gelopen.

Maar eerst terug naar het begin. De laatste dag in RHS begon met het op het net zetten van ons vorige verhaal. Bij het Visitor Centre hebben ze Free Wifi. Wij waren zo vrij en hebben daar gretig gebruik van gemaakt. Terwijl we daarmee bezig waren hoorden we buiten het geluid van sirene's. Toen deze dichtbij ophielden wilden we het onze ervan weten. Aan het lawaai te horen moest het een grote ramp zijn en daar zijn we altijd wel voor te porren.

Het bleek echter anders te zijn. Het lawaai klopte wel de ramp niet. Op zich geen ramp maar wat dan wel. Het bleek een optocht te zijn. Vooraf gegaan door 2 in vol ornaat geklede Mounties. Daar achter een auto van de Royal Canadian Mounted Police, de RCMP. Klinkt beter dan Nationale Politie. Daar achter een korte stoet met een soort van praalwagens, een brandweerauto en een ambulance, Vanuit en vanaf elk voertuig werd er snoep gegooid naar de toeschouwers. Het bleek Happy Radium Day te zijn. Alle toeschouwers waren Happy maar wat Radium Day inhield, geen flauw idee. Ook niet toen 2 straten verderop de stoet ontbonden werd en ieder zijn 's weegs weer ging. Kennelijk had men zin in een feestje.

Het was inmiddels al tegen het middag uur gelopen en wij hadden behoudens de optocht nog niet veel gelopen. We zijn op pad gegaan, de weg op richting Banff. Die zouden we de volgende dag weer rijden en naar Banff zou het maar 140 km zijn. Echter we hadden gelezen dat het een mooie weg zou moeten zijn waaraan een groot aantal wandelingen lagen. Omdat we dat de volgende dag nooit allemaal konden doen zijn we nu al op pad gegaan.

We zijn gereden naar Kootenay Valley View Point. Een punt waar je een schitterend uitzicht hebt over de Kootenay Valley. De foto's zullen dat laten zien, Wanneer is nog de vraag want de fotoredactie is gereorganiseerd. Het kostte te veel tijd en mankracht om de zaak draaiende te houden. Tja en dan moet je wat. De foto's kunnen niet gelijk geplaatst worden. Ze moeten eerst bewerkt worden en dat lukt alleen online. En daar we geen internet hebben moet dat later gebeuren. Alleen dat gebeuren kost zo veel tijd dat we besloten hebben de fotoredactie te ontslaan en gebruik te maken van oproep krachten. Het kostte de laatste keer 2 uur om de editie online te krijgen. U zult het nu soms moeten doen met alleen de tekst. Deze kunnen we offline klaar zetten en binnen 1 kop koffie bij de Starbucks online zetten. Met dank aan de sponsors voor de koffie.

Na deze huishoudelijke mededeling weer de weg op. We wilden gaan wandelen bij Olive Lake. Dat leek ons wel wat. Echter een aantal beren op de weg zorgden ervoor dat Parcs Canada de weg afsloot en wij dus voor een dichte deur stonden. Dan maar doorgereden naar Dog Lake. In de hoop dat de honden de beren wel op afstand zouden houden. Dat hebben ze gedaan en we konden zonder probleem naar Dog Lake lopen. Omdat het een korte wandeling zou zijn hadden we besloten de rugzak in de camper te laten. Waarom zou je sjouwen als het niet nodig is. Echter in de rugzak zat ook de Deet. Een middel om muggen bij je weg te houden. Kennelijk hadden de muggen in de gaten dat we het vergeten waren. Hele horden kwamen er op ons af. We dachten ze te slim af te wezen door sneller te gaan lopen dan zij konden vliegen. Zo zou je ze voor moeten kunnen blijven. We hadden er echter niet opgerekend dat die muggen hun familie verderop zouden waarschuwen dat we er aan kwamen. Want hoe snel we ook liepen. Ze stonden ons gewoon op te wachten. Nadat Dog Lake niet dat was wat wij er van verwacht hadden een beetje prikkelbaar terug gelopen naar de camper. Uitgeleide gedaan door de muggen.

Terug op de camping genoten van de zon. We hebben dit keer niets te klagen over het weer, Een middagje regen was alles. De rest alleen maar zon. De verwachting voor de komende dagen is zelfs nog beter. De temperatuur stijgt tot boven de 25 gr. Nu maar hopen dat de verwachting uit komt.

De laatste avond in RHS zijn we gaan eten bij The Old Salzburg. Een Schnitzel uiteraard. Een Wiener en een Champignon zijn het geworden. Het restaurant zag er van binnen niet Oostenrijks uit maar het eten smaakte er niet minder om. Alles werd vers klaar gemaakt en dat terwijl er een echte Erdinger Dunkel gedronken kon worden.
Daarmee werd de laatste avond in RHS afgesloten zo ook dit verhaal.

Radium Hot Springs

Zoals we al schreven zijn we vandaag vroeg op pad gegaan. Eerst hebben we navraag gedaan bij de camping of er mogelijk een van de vaders afgezegd had. Helaas niet, dus na een snel ontbijt de camper reis klaar gemaakt. Het is prettig alles bij je te hebben, maar voordat je weg kunt moet er eerst gewerkt worden. Water en stroom afsluiten en in de camper alles opruimen dat het tijdems het rijden niet te voorschijn kan komen. Een aantal waterflesjes hebben tijdens het rijden als eens een reis door de camper gemaakt.

Vanuit de canyon zijn we via een steile weg naar het centrum van Radium Hot Springs gereden. Het Visitor Centre ligt vlakbij aan de weg die naar de andere camping gaat. Daar stond op het bord vacancy. Dat biedt goede hoop en via een bochtige weg een eind omhoog gereden. Gelijk na de eerste bocht kwamen ons twee herten tegemoet gelopen. Wij hebben de afgelopen week al meer herten gezien dan de gehele vorige vakantie. Het zouden er nog meer worden.

Om iets over negen kwamen we bij de camping aan en daar hadden ze gelukkig nog een aantal plaatsen met stroom en sommige ook met water. Het is een camping van Parcs Canada en die zijn altijd midden in de bossen gelegen. Ook nu hebben we een schitterende plek met stroom. Ook de komende weken zitten we op campings van Parcs Canada Dat betekend dat we midden in de natuur zitten, stroom hebben en dus van alle gemakken voorzien zijn. Het oude ritme wordt al weer gelijk van stal gehaald: de belevenissen in concept op papier zetten, de foto's klaar zetten en bij de eerst volgende gelegenheid alles op het net plaatsen. In RHS zal dat bij het visitor centre zijn waar Free Internet is.

Zoals ik al schreef zijn we via een bochtige stijle weg naar de camping gereden. Daardoor zijn we hoog boven RHS uitgekomen en hebben een schitterend uitzicht over RHS en zijn omgeving. Ik ga daar niet veel woorden aan vuil maken. Een enkele foto zegt meer dus oordeel straks zelf.

Nadat we een plaats voor 2 nachten veilig gesteld hadden terug gegaan naar het centrum van RHS en het visitor centre. Daar zagen we dat er op de Redstreak campground nog 36 plaatsen voor campers beschikbaar waren. Aan het eind van de middag waren die alle vergeven.

We hebben over de Mainstreet van RHS gelopen en zagen het verkeer vast lopen. Een kudde met big horn sheeps liep over, en in de weg waardoor alles vast liep.

Het doet hier Oostenrijks aan. De natuur zeker, maar ook een aantal restaurants en hotels. Alpenblick, gebouwd in de stijl van een Chalet, Heidi, zo zal de eigenaresse wel heten en restaurant Old Salzburg. Een gewoon Canadees gebouw maar met Schnitzel und Spatzle auf die Karte. We gaan morgen eens kijken hoe het er van binnen uit ziet . De Schnitzel en het restaurant. Echter eerst de eerste trek van vandaag maar oplossen. De oplossing was nabij: Subway...heerlijke broodjes en een schitterend uitzicht.

Radium Hot Springs (RHS) dankt zijn naam aan de hete bronnen die in de omgeving liggen. Wij gaan daar ook in liggen, maar dat later. In de omgeving zijn een aantal wandelingen. We hebben een korte uitgekozen. Het is al wat later en we hebben, gezien de omgeving meer tijd nodig voor een wandeling. Foto's maken kost tijd en klimmen ook. Beiden hebben we veelvuldig moeten doen tijdens de Sinclair Creek Loop,

Je kunt logischer wijs, op 2 plekken starten. Aan het begin of aan het eind, wat dan weer het begin voor een ander is. Wij hebben besloten te starten op de parkeerplaats bij de Hot Springs. Bleek achteraf een goede keus te zijn. Niet vanwege het bad wat we konden nemen daarna, maar de wandeling begon in stijl. We moesten klimmen en na 100 meter hadden we al aardig wat hoogte gewonnen. De wandeling ging door de bossen en eindigde op de weg van RHS naar Banff waar ook de hot springs aan liggen. Het laatste stuk moesten we dus langs de weg lopen. Voordat we bij de weg aankwamen moesten we een behoorlijk stijl stuk afdalen. Zouden we de wandeling daar begonnen zijn zouden we die afdaling als klim voor onze kiezen gekregen hebben. Via Sinclair Creek, met zijn schitterende uitzicht naar de hot springs gelopen. Ik zeg daar niets over. De plaatjes spreken voor zich.

Daarna in de hot springs gelegen, T'is even wennen maar water van 39 gr is lekker maar verkoelt niet. Er is een hot en een cold pool. Er is weinig verschil. In beiden zit water. De een van 39 en de ander van 30 gr. Ook die laatste biedt weinig verkoeling. Je hoort mij niet meer klagen als het zwembad maar 24 gr is. Toch een aantal uurtjes doorgebracht, en hebben genoten van een schitterend uitzicht. Ik bedoel niet de overige zwemmers, maar de hellingen rondom het zwembad.

Tegen etenstijd terug naar de camping De zon scheen nog heerlijk en de wind hadden we in Waterton achter ons gelaten. Terwijl we bezig waren met het voorbereiden werd er door een ander al gegeten. Een hert stond op nog geen 20 meter van de camper te grazen en trok zich van ons niks aan, Wij ook niet van haar en hebben zo samen in het zonnetje genoten van het eten.
In de avond wat regen. Zachtjes tikt de regen op de camper, ritme van de eenzaamheid. Hoewel de campground staat vol en een beide zijden buren.

Ik heb er een nachtje over kunnen denken en terwijl ik schrijf is het 10 uur later en schijnt de zon weer.
Wat de dag ons brengt, leest u later wel.

Terug in Canada

U ziet het, wij hebben ons verblijf in Amerika niet van staatswege hoeven te verlengen. Wij werden zonder enig probleem in Canada toegelaten. Waren de Amerikanen nog enigszins begaan met onze reis, de Canadezen hebben kennelijk zoiets van: jullie waren er al en zijn nu weer terug. Heb je zelf gewild, dus welkom.

Wat je op televisie ziet is bijna niet te geloven. Al die programma's waarin getoond wordt hoe het er aan de grens aan toe gaat, nou vandaag en hier dus niet. 2 simpele vragen en we mochten verder. De vragen die ons gesteld werden waren:

1. gaat u weer terug naar Amerika 2. heeft u persoonlijke beschermingsmiddelen bij u.

Op de eerste vraag konden we antwoorden niet binnen 3 maanden. Met een resoluut gebaar werd de uitnodiging uit ons paspoort gescheurd. Over de 2e vraag moesten we even nadenken. Persoonlijke beschermingsmiddelen??? Wapens e.d. zouden hier wel niet bedoeld worden. Die mag je zowiezo niet hebben. We hebben ons kapot geprakkiseerd maar we konder er niet op komen. T'is lullig maar waar, dus hebben we maar NEE gezegd. Dat vond hij niet vreemd. Maar voor het zover was moesten we eerst nog een eindje rijden.

We zijn om 08.00 uur vertrokken omdat we wisten dat we onze tijd vandaag nodig hadden. Hoewel we geen klok hebben, hebben we wel de tijd. en die hadden we nodig vandaag. In Columbia Falls, na net een half uurtje rijden zagen we een hele grote supermarkt Super 1 Foods Ze hebben gelijk het was SUPER. Het vlees zag er heerlijk uit. Een sirlion steak, We voelden ons wel bezwaard, maar als we toen hadden geweten welke 2 vragen er gesteld zouden worden, hadden we er wel meer meegenomen. Voor de insiders: het is stickertjes vlees en er lagen er meer van.

Na een kwartiertje kwamen we bij de Safeway aan. In Amerika hebben ze wel een klantenpas, in Canada niet, Daar krijgt iedereen de korting. Bij de kassa met een stoer gezicht de pas getrokken, bleek hij van de City Market te zijn. De cassiere, niet de beroerdste, redde de situatie, trok een la open en wij kregen onze eigen persoonlijke klantenpas van de Safeway. In Canada niet te gebruiken, maar ik zal me er persoonlijk voor inzetten, dat we binnen niet al te lange tijd van die pas gebruik kunnen maken. We hebben nog uit gekeken naar wat persoonlijke beschermingsmiddelen in de vorm van deodorant, maar de gewenste uitvoering was niet meer leverbaar.

De vorige reis heb ik gemeld dat dronken worden in Canada een dure aangelegenheid is. Voor ons zowiezo. We moeten er eerst naar toe vliegen. Voor dat geld kun je overal dronken worden, maar ook voor hen die er al zijn, is het duur. Goede raad is duur maar wel gewenst. De Nederlandse Canadees of Canadese Nederlander, zo u wilt, vertelde ons dat alcohol in Canada duur is omdat de overheid er veel belasting opheft. Een glaasje heffen kan, maar dan wel sparen. Nu zijn er aan de grens met Canada, aan de Amerikaanse zijde, Tax Free winkels. Zonder belasting gaat alles er beter in. Dus kregen wij de raad net voor de grens te stoppen en aan de linkerzijde Tax Free drank te kopen. Je ziet het: Al woon je 40 jaar in Canada, het blijven Hollanders.

Een goede raad volg je natuurlijk op en zo werd er een fles Bacardi Gold gekocht voor de helft van de prijs in Nederland maar wel met 2 keer zo veel inhoud. Het bijzondere was echter wel dat je de fles niet mee kreeg. Ik hoor u al denken: Ja zo kan ik ook goedkoop drank kopen. Maar zo werkt het niet. De collega van de cassierre pakt, als er betaald is, de fles, stapt er mee in de auto. Rijdt daarmee in de richting van de grens en 250 meter voor de grens krijg je van haar de fles aangereikt. Daarmee wordt voorkomen dat je Tax Free drank koopt en per ongeluk de verkeerde kant oprijdt. Je overschrijdt dan wel een grens maar geen lands grens en dat is een vereiste bij Tax Free inkopen.

Na, zoals eerder vermeld, zonder problemen en nu met een fles Bacardi van meer dan een liter, de grens te zijn gepasseerd, koers gezet op Cranbrook. De eerste plaats in Canada met grote winkels, of zoals u wilt, de eerste grote plaats met winkels. De resterende aankopen moesten worden gedaan, die wij niet in Amerika durfden te doen. Ook moesten er nieuwe schoenen komen, omdat een halve zool in Amerika het wandelen verpestte. Eigenlijk niet waar, want we hebben een paar schoenen om te wandelen, een paar om door de stad te slenteren en cozy slippers voor de momenten van rust. Het slenteren door de stad werd bemoeilijkt. Een paar city slippers moesten er dus komen.

Bij de Walmart mooie gezien, maar toen was die halve zool nog niet in beeld. Dus nu bij de Walmart gekeken maar de enige schoenen die in aanmerking kwamen waren werkschoenen en die wil je op je vakantie niet dragen, Aan de overzijde van de Walmart was een Outdoor winkel. Echter daar bleek dat de Canadezen op grote voet leven. Voor een bevallige Nedelandse voet geen schoen die paste. Dus wie de schoen past trek hem aan, nou dat spreekwoord kennen ze hier niet. Wat ze hier wel kenne, maten verwisselen. Net als in Amerika waar maat M een S is zijn hier de schoenmaten aangepast. Maat 8 zou ruim 41 moeten zijn in Nederland maar is hier 40 half. Een als je dus niet verder kijkt dan je neus lang is, loop je hier al gauw naast je schoenen. Gelukkig toch een paar gevonden zodat het City slenteren weer veilig gesteld is.

Na alle boodschappen doorgereden naar Radium Hot Springs waar we net voor half zes aankwamen. Een schitterende plek. Aan een snel stromend riviertje. Hier kun je wel langer blijven. 3 nachten als het kan, maar de Canadese vaders hebben roet in het eten gegooid. Er is maar voor 1 nacht plek, want zondag is het vaderdag, De camping is vol. We moeten dus op zoek naar een andere slaapplaats. Zul je zien, moeten we uitgerekend met vaderdag in een stal slapen. Dat is een ander elders in het jaar ook overkomen en dat wordt nog elk jaar herdacht.

We gaan dus morgen gelijk op pad en waar we terecht komen, u leest het wel te zijnertijd, In Banff moeten we koffie gaan drinken om ons verhaal kwijt te kunnen. De komende 1 1/2 week zitten we in de bossen en daar is geen internet. Moet dus gauw een natuurproduct worden. Dan kunnen we overal ons verhaal kwijt. Het is nog een heel verhaal geworden. We willen u met een weekend bijlage verblijden. Het zondag tenslotte vaderdag .